محسن اسماعیلی: انسان شیفته مادیت، کوته‌نظر و کم‌عمل می‌شود
عضو خبرگان رهبری با بیان اینکه «طیران آدمیت و پرواز روح انسان زمانی است که فقط به نعمت‌های مادی نگاه نکند»، گفت: بزرگترین عذاب این است که آدم از معنویات لذت نبرد و گرفتار مادیات باشد. اینکه ماه رجب و شعبان و رمضان بیایند و بروند، اما هیچ فرقی با ماه‌های دیگر برای ما نداشته باشد، آیا عذاب نیست؟
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری آنا به نقل از ایسنا، محسن اسماعیلی در هفتاد و پنجمین جلسه شرح و تفسیر نهج‌البلاغه، در ادامه شرح نامه 69 نهج‌البلاغه که متضمن سفارش‌های امیرالمومنین (ع) درباره رفتار در برابر نعمت‌های خداوند است، گفت: نعمت‌ها در کلام امیرالمومنین (ع) از دو جهت «ماهیت» و «هدف» قابل تقسیم‌بندی است؛ نعمت‌ها از نظر ماهیت به دو دسته مادی (دنیوی) و معنوی (اخروی) و از نظر هدف به دو دسته فرعی یا «مطلوب لغیره» و اصلی یا «مطلوب لنفسه» تقسیم‌بندی می‌شوند.
این استاد حوزه و دانشگاه در مثال‌هایی از مال و ثروت و جاه و موقعیت اجتماعی به عنوان نعمت‌های مادی و از علم، تقوا، نماز، عبادت و شجاعت به عنوان نعمت‌های معنوی نام برد و افزود: آنچه از قرآن و روایات فهم می‌شود این است که همه نعمت‌های مادی «مطلوب لغیره» هستند، یعنی نعمت‌های مادی وقتی نعمت هستند که در مسیر رسیدن به نعمت‌های معنوی باشند و نعمت‌های معنوی هم وقتی نعمت هستند که موجب قرب خداوند و تبدیل فرد به بنده خالص خداوند شوند.
اسماعیلی خاطرنشان کرد: نعمت‌های «مطلوب لنفسه» خود دارای درجاتی هستند که از علم و نماز و عبادات شروع می‌شوند تا «قرب الی الله». برای یک انسان مومن به مبدأ و معاد، یک نعمت بیشتر وجود ندارد و آن نعمت «قرب به خدا» است و همه نعمت‌های دیگر باید در خدمت این نعمت قرار گیرند، واگرنه آن نعمت‌ها فایده‌ای ندارند. به عنوان مثال، مال اگر در راه آسایش و امنیت خاطر و رفاه زندگی و کمکی برای راحت‌تر پرستیدن خداوند نباشد، دیگر نعمت نیست بلکه نقمت و مایه عذاب است.
منتحب مردم تهران در مجلس خبرگان رهبری، در برشمردن سه دلیل عقلانی از کلام امیرالمومنین (ع) در نهج‌البلاغه برای اینکه همه نعمت‌های مادی «مطلوب لغیره» است و باید در خدمت نعمت معنوی قرار گیرند، به موارد زیر اشاره کرد:
(1) نعمت‌های مادی خداوند هر چند فراوان و بی‌انتها است و قابل شمارش نیست، اما با همه کثرت و ارزشی که دارد در مقابل نعمت‌های اخروی خیلی اندک و کم‌شمار هستند و انسان عاقل، نعمت اندک را به نعمت لایتناهی ترجیح نمی‌دهد.
امیرالمومنین (ع) در خطبه 109 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «سُبْحَانَکَ مَا أَعْظَمَ شَأْنَکَ سُبْحَانَکَ مَا أَعْظَمَ مَا نَرَی مِنْ خَلْقِکَ وَ مَا أَصْغَرَ کُلَّ عَظِیمَةٍ فِی جَنْبِ قُدْرَتِکَ وَ مَا أَهْوَلَ مَا نَرَی مِنْ مَلَکُوتِکَ وَ مَا أَحْقَرَ ذَلِکَ فِیمَا غَابَ عَنَّا مِنْ سُلْطَانِکَ وَ مَا أَسْبَغَ نِعَمَکَ فِی الدُّنْیَا وَ مَا أَصْغَرَهَا فِی نِعَمِ الْآخِرَةِ». (منزّهی از هر عیب، چه بزرگ است شأن تو منزهی، چه عظیم است آنچه از مخلوقاتت که میبینیم و چه کوچک است عظمت آن در کنار قدرت تو و چه دهشت آور است آنچه از ملکوت تو مشاهده مینماییم و چه اندازه حقیر است آنچه دیده می‌شود در برابر آنچه از سلطنت تو برای ما ناپیداست نعمتهایت در این دنیا چه گسترده و فراوان است و با این حال در برابر نعمت آخرتت چقدر کوچک است)
(2) نعمت‌های مادی و دنیایی خالص نیستند و هر نعمت کوچک دنیا آمیخته با تلخی‌ها، سختی‌ها و زحمت‌هاست، اما نعمت‌های اخروی، خالص و خاص هستند و تماماً لذت و خوشی در بهشت هستند و هیچ رنج و دردی ندارند. در بهشت، حزن و اندوهی وجود ندارد ولی همه دنیا حزن و اندوه است.
امام (ع) در خطبه 387 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «مَا خَیْرٌ بِخَیْرٍ بَعْدَهُ النَّارُ وَ مَا شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الْجَنَّةُ وَ کُلُّ نَعِیمٍ دُونَ الْجَنَّةِ فَهُوَ مَحْقُورٌ وَ کُلُّ بَلَاءٍ دُونَ النَّارِ عَافِیَةٌ». (خیری را که آتش دوزخ در پی بود خیر نتوان به حساب آورد، و شری را که پس آن بهشت بود، شر نتوان وصف کرد. هر نعمتی جز بهشت خوارست، و هر بلایی جز آتش دوزخ عافیت به شمار.)
(3) نعمت‌های مادی و دنیوی ماندگار نیستند اما نعمت‌های معنوی و اخروی هیچ وقت از بین نمی‌روند و دائمی هستند. امیرالمومنین (ع) در نامه 45 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «مَا لِعَلِیٍّ وَ لِنَعِیمٍ یَفْنَی وَ لَذَّةٍ لَا تَبْقَی نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ سُبَاتِ الْعَقْلِ وَ قُبْحِ الزَّلَلِ وَ بِهِ نَسْتَعِینُ». (علی را با نعمتی که از دست میرود و لذّتی که باقی نمیماند چکار از خواب عقل، و زشتی لغزش به خدا پناه میبریم، و از او یاری میطلبیم.)
اسماعیلی در بخش دیگری از جلسه شرح و تفسیر نهج‌البلاغه، یکی از لغزشگاه‌های مومنین را سرگرم شدن به نعمت‌های مادی و فراموش کردن «مطلوب لغیره» بودن نعمت‌های مادی دانست و افزود: یکی از لغزشگاه‌های مومنین آنجاست که فراموش کنند نعمت‌های مادی، «مطلوب لنفسه» نیستند، بلکه «مطلوب لغیره» بوده است و برای هدف دیگری که رسیدن به نهایت نعمت‌های معنوی یعنی قرب به خداوند است، داده شده‌اند.
امیرالمومنین (ع) در حکمت 338 نهج البلاغه می‌فرمایند: «أَلاَ وإِنَّ مِنَ الْبَلاَءِ الْفَاقَةَ وَأَشَدُّ مِنَ الْفَاقَةِ مَرَضُ الْبَدَنِ، وَأشدُّ مِنْ مَرَضِ الْبَدَنِ مَرَضُ الْقَلْبِ. أَلاَ وإِنَّ مِنَ النِّعَم سَعَةَ الْمَالِ، وَأَفْضَلُ مِن سَعَةِ الْمَالِ صِحّةُ الْبَدَنِ، وَأَفْضَلُ مِنْ صِحَّةِ الْبَدَنِ تَقْوَی الْقَلْبِ». (آگاه باشید! فقر یکی از بلاها است و بدتر از آن بیماری بدن است، و از آن بدتر بیماری قلب است. بدانید که تقوای قلب دلیل صحت بدن خواهد بود)
این استاد حوزه و دانشگاه افزود: اگر انسان مومن سه دستور امیرالمومنین درباره نعمت که شامل نعمت‌های معنوی هم می‌شود را فراموش کند، یعنی این نعمت‌ها را به طور صحیح و کامل استفاده نکند، آنها را ضایع و تباه نماید و نعمت بر رویش اثری نداشته باشد، آنگاه آثار خطرناک و سنگینی روی اعتقاد و عمل انسان دارد و مشکلات دینی و اعتقادی و عملی پیدا می‌کند.
همچنان که پیامبر (ص) می‌فرمایند: «مَنْ لَمْ یَعْرِفْ لِلّهِ عَلَیْهِ نِعْمَةً إِلاّ فِی مَطْعَمٍ أَوْ مَشْرَبٍ قَصَرَ عَمَلُهُ وَ دَنا عَذابُهُ» (اگر کسی فقط نعمت‌های مادی خوردن، نوشیدن و پوشیدن را دید، اولا کوته عمل می‌شود و ثانیا به عذاب خداوند نزدیک‌تر می‌گردد) بنابراین نتیجه تنگ‌نظری، کم‌عملی است؛ یعنی اگر فقط نعمت مادی را دیدیم و کوته‌نظر شدیم، برای آخرت هم زحمتی نمی‌کشیم.
اسماعیلی خاطرنشان کرد: اگر همت انسان در سطح خوراک و پوشاک تقلیل پیدا کند، قصور در عمل پیدا می‌کند و از تلاش برای رسیدن به معنویات محروم می‌شود چراکه بالا رفتن از پله‌های تقرب به خداوند، زحمت هم دارد و مانند نعمت‌های مادی آسان به دست نمی‌آیند. بنابراین آدم شدن اگر نگوییم محال است، اما سخت است. امیرالمومنین (ع) فرموده‌اند: «کسی که همه هوش و حواس خود را متوجه دنیا و مادیات می‌کند در روز قیامت اندوه و بدبختی‌اش به درازا می‌کشد».
این شاگرد مرحوم استاد آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی در ذکر خاطره‌ای از وی در این رابطه، گفت: مرحوم استاد می‌گفتند «کاسب‌های خوبی هم نیستیم؛ بعضی از ما می‌گوییم دنیا نقد است و آخرت نسیه؛ سیلی نقد به از حلوای نسیه!»
انتهای پیام/
